Boottocht

2/3 Om 07.00 stond onze taxi al weer klaar en wij waren ook paraat voor de tocht. Ontbijtje weer keurig ingepakt en strijdvaardig, vertrokken we richting bootstation. We moesten een half uurtje rijden en de chauffeur (dezelfde die ons afhaalde van het vliegveld) kletste honderd uit, vertelde van alles wat we wilden weten en meer… Leuke vent ook.
Bij het station aangekomen, werd onze bagage naar beneden gebracht, waar er diverse boten lagen. Sommigen gingen naar Phnom Penh en nog een andere naar Battambang. Maar dat was de publieke boot en wij hadden toch nog dus een privé boot geregeld. De reisorganisatie had toch ook wel degelijk een fout gemaakt, dus hoefden we maar een beetje bij te betalen! Achteraf waren we super blij, dat we het hebben doorgezet! Zo luxe en groot als de boten in Laos waren, zoveel kleiner en minder comfortabel waren deze. Onze boot kwam na 5 minuten aanvaren en was een stukje kleiner dan de publieke boot. Dus ook minder kans om vast te komen zitten. Er waren aan 2 kanten, smalle ijzeren banken met kussens er op. We zagen de publieke boot, helemaal volgeladen met mensen op de banken en bovenop het dak en waren zo blij, met ons privé bootje. We konden zelfs de kussens op de grond leggen, in het smalle middenpad, zodat Theo ook nog kon slapen! Dus even over half 8 vertrokken we. Bij inspectie van ons ontbijtpakketje, net na vertrek, zouden we even wat te drinken pakken, wat ik apart in een klein tasje had gedaan! Tot onze schrik was dat tasje er niet, vergeten uit de taxi mee te nemen! Theo had het op de hoedenplank achterin gelegd, samen met zijn (nieuw gekochte hoed!) Onderweg dacht ik nog; mh dat ligt daar wel erg uit zicht, moeten we straks niet vergeten! Maar door al het geklets, helemaal niet meer aan gedacht. Het drinken was niet zo erg, maar dat tasje had ook zo’n leuk zijvakje waar de paspoorten leuk in konden! Dus moesten we terug. De ‘kapitein’ van de boot meteen uitgelegd, dat we iets vergeten waren, dus hij terug. Maar ja, die taxi was dus allang weer weg. Gelukkig stond er een regelaar aan de kant en toevallig had de chauffeur van de taxi gezegd, dat hij die man goed kende en altijd alles met hem regelde, dus hij wist inderdaad over wie ik het had. Hij gebeld en de taxi kwam terug. Keurig kwam 5 minuten later de chauffeur aan rennen, met het tasje. Helemaal van sorry, terwijl het natuurlijk onze eigen schuld was! Maar zonder hoed, die had hij niet gezien. Nou, dat is dus de derde hoed/pet die we deze vakantie kwijt zijn. We zullen toch een nieuwe moeten kopen weer! Hij liet checken of alles er in zat, dat deed ik uiteraard vanzelf ook al, vanwege de paspoorten en die zaten er nog keurig in! Hè, hè, gelukkig ook weer voor elkaar. Nou, toen weer rustig vertrokken. De eerste anderhalf uur gingen we over het Tonle Sap meer en zagen -heel apart- midden in het water, hier en daar drijvende huisjes! Verderop het meer heel veel vissers en waterplanten met ibissen er op! Heel rustgevend allemaal en puur natuur.
Aan het eind, gingen we een rivier op en kwamen een heel drijvend dorp tegen! Met huisjes, dat eigenlijk winkeltjes waren. De klanten kwamen varend kopen, maar ook bootwinkeltjes! Zelfs met een coca-cola parasol! Helemaal bepakt en bezakt met van alles en nog wat! Een schitterend tafereel. Bij de drijvende huisjes ook veel kinderen, die meehielpen met omwassen in de rivier! En zo schoon zag het er niet uit. Later zagen we ook overal de afvoerpijpen langs de kant in het water uitkomen! We kwamen de publieke boot ook weer tegen. Helemaal vol en bovenop een stel toeristen, in bikini en zwembroek, zo in de hete zon rond half 12! Zou wel eens willen weten, hoe die er ’s-avonds uit zagen! Hartstikke gek zijn ze. Wij hebben wel een paar keer gesmeerd, zaten onder een overkapping en toch nog zijn we verkleurd!
We passeerden verschillende dorpjes aan de kant en op het water. Tussendoor hele stukken jungle. De Sanker rivier werd af en toe smaller en dan weer veel breder. Volgens onze gids kwam het water maar voor 20% van de regen en voor 80% uit de Himalaya. Overal veel kindertjes, zwaaiend vanaf bootjes of van de kant. En opeens bij zo’n dorpje, kwam er een bootje aanvaren, met 2 dames er in en 2 tassen. De kapitein kwam achter het stuur vandaan, brabbelde iets -en ik verstond- 1 voor lunch- (de man sprak weinig of geen Engels) en zei ja, oké. Want ik dacht, we hebben geen lunch (wist niet of hij zou stoppen) we hadden nl. een toilet aan boord. Nou ja, toilet de deur was ca. 1 meter hoog! Waarop de kapitein de tassen aanpakte en een vrouw aan boord hees. Nou, dat bleek dus gewoon een liftster te zijn, want een lunch hebben we van haar nooit gezien en ze is de hele reis verder keurig aan boord gebleven. Wij dachten ondertussen; oké, we hebben ja gezegd, dus laat maar gaan, maar dat gebeurt ons geen 2e keer meer. Straks zit nog de hele boot vol. Verder een aardige dame hoor, die geen woord Engels sprak. Een dorpje verder, stopte de boot opnieuw. De kapitein bleek even de post op te moeten halen! Hij kreeg 2 pakjes in zijn hand geduwd en we voeren weer vrolijk verder. Theo ging vast even een uurtje liggen en dat ging helemaal goed. Rond 12 uur legden we ineens ergens aan en konden we eten, of eten kopen! Dat werden uiteindelijk 2 broodjes met een soort amandel er in. Wel aardig, verder hadden we nog wat drinken aan boord en eieren over van het ontbijt. Daar hingen ook allerlei, geblokte en gekleurde sjaals. Dat deed me meteen denken aan onze gids in Angkor Wat. Die vertelde daar, dat we eigenlijk zo’n sjaal moesten kopen want het schijnt enkele tientallen jaren een soort verplichting te zijn geweest ze te dragen! Hij had er ook één om en zei: dit zijn de nationale kleuren en ze dragen heel prettig. Vervolgens pakte hij -op hetzelfde moment, zonder een spier te vertrekken-, het ene eind van de sjaal in zijn hand en begon zeer uitvoerig zijn bezwete gezicht er mee af te vegen. Wij zeiden tegen elkaar: ja en daar kun je hem ook goed voor gebruiken! Toch maar niet zo’n sjaal gekocht. Wel daar even naar het toilet geweest. Apart. Ik stond te wachten (de boot met toeristen was net daarvoor aangemeerd) en zag, dat een man in het toilet stond.( De muren waren niet zo hoog) en zag, dat hij met z’n armen in de lucht een fototoestel vasthield, gericht naar beneden. Ik dacht, wat is die nu aan het doen. Moet wel bezienswaardig zijn!?! Later begreep ik het. In het toilet was een houten vloer, met in het midden een groot gat en daaronder zag je de rivier! Eenmaal terug op de boot (Theo was daar gebleven) zei Theo, dat er zich intussen een jongeman op de boot had geïnstalleerd, zonder verder iets te zeggen of te vragen. Hij had zijn schoenen in het vooronder gezet en zat zelf bij de kapitein! Dus wij zijn schoenen weer keurig op de kant gezet en gezegd, dat dat niet zomaar kon. Nee, hij moest mee! Maar zei niet waarom! Uiteindelijk vertelde iemand aan de wal in het Engels, dat hij wel mee moest om eventueel de boot af te kunnen duwen, als we vast kwamen zitten. Oké, wisten wij veel. Dus de jongen heel vriendelijk onthaald en zijn schoenen weer keurig teruggezet. Hij kon er om lachen, dus dat was geen probleem. Maar beter, hadden ze dat even kunnen vertellen, waarvoor ze dan ook excuus aanboden.
De toeristenboot gingen we meteen na vertrek voorbij en die hebben we nooit meer terug gezien. Zullen ook wel wat problemen hebben gehad, want de rivier werd inderdaad smaller, met veel bochten er in. De jongen stond voorop en gaf de kapitein een teken als er (toevallig) een boot van de andere kant kwam in de bocht. Heel veel bomen en struiken langs de kant nu. Onder die struiken, helemaal tegen de wal aan, veel vissers, die in het water stonden en hun fuiken aan het bekijken waren! Dan zagen we ineens hele grote gevaarten op het water drijven, waar een enorm net onder hing. Ook dus om te vissen. Had zoiets nog nooit gezien!
De rivier werd steeds ondieper en je hoorde, de planten en stenen af en toe langs de boot schuren! Het was zeker ook een voordeel, dat we een kleine boot hadden, met veel minder gewicht, dat we uiteindelijk niet vast zijn geraakt. Steeds meer afwisselende taferelen zagen we. Heel veel enthousiaste kindertjes, zwaaiend en roepend, spelend in het water (we hoorden, dat er ook nogal eens kinderen verdronken!), en op de kant. Scholen zijn er daar niet, dus ze zijn de hele dag aan de rivier. Je zag het hele dagelijkse leven aan en op de rivier aan je voorbij trekken. Ergens zat een vrouw, geknield voor een monnik. Er was een kapper bezig enz. Heel veel vis, dat lag te drogen, heel veel ontwortelde bomen langs de kant, die waarschijnlijk tijdens de volgende regentijd, zullen omvallen! Heel bijzonder om te zien allemaal. Uiteindelijk kwamen we om 15.15 in Battambang aan. Eigenlijk dus toch wel goed op tijd. Moe, maar heel voldaan. We hadden het niet willen missen. Daar stond de gids al met een groot bord: welkom Mr. En Mrs. Vander.
Ja, zo heten we hier, dat vinden ze wel genoeg! Maar wel heel leuk. De gids, bleek ook de chauffeur van de tuk tuk, die ons naar het hotel bracht. Daar vertelde hij, dat hij morgen met een auto, ons zou komen afhalen om 08.30 om een dagje rond te toeren in de omgeving. Prima! Wij dachten, zou hij dan ook tegelijk onze chauffeur van de auto zijn? Maar nee, er kwam een echte chauffeur mee. Heerlijk uurtje gezwommen, fruit shake er bij en lekker rustig aan gedaan verder. Nou, dat was het weer voor vandaag.
Wij wensen jullie nog een prettig weekend verder en tot horens maar weer! Misschien al gauw.
Groetjes, Theo en Leny!