Naar het zuiden

6/3 Vandaag vertrekken we uit Phnom Penh en komen niet meer terug voor het oorlogsmuseum, of de Killing Fields. Alleen om naar huis te vertrekken! Daar hebben we ook bewust voor gekozen! Niet om het oorlogsverleden hier links te laten liggen, maar we hebben het monument en de gevangenis in Battambang goed bekeken. Verder dachten we; via de gidsen zullen we toch wel de verhalen horen en dat bleek ook vandaag hier weer! Elke dag worden we geconfronteerd met nieuwe verhalen en mooie gebouwen, die verwoest zijn! Bovendien hebben we 2 jaar geleden, in Vietnam het hele gebeuren wel gezien, inclusief de Vietcong tunnels etc. We vertrokken om 08.30 uur uit het hotel. De jongeman, waar we de avond tevoren mee hadden staan praten, was er nog steeds. Volgens mij werken ze, minstens wel 12 uur per dag daar!
Nu dus op weg, naar het nog onbekende zuiden van Cambodja. Kampot staat op het programma, onze gids vandaag is Collin! Hij heeft als student veel mensen begeleid, maar nu zit hij eigenlijk op kantoor! Alleen was er geen gids meer beschikbaar, vanwege onze late boeking! Hij was allang blij, vond het wel weer eens leuk om te doen. Hij sprak heel goed Engels. Dat had hij niet op school geleerd (veel te duur!), maar thuis van zijn vader en van een Amerikaans stel, een soort missionarissen van de Mormonenkerk! Nou ja, je kon in ieder geval merken, dat hij van Engelse mensen de uitspraak had geleerd, want hij was zeer goed te verstaan!
De eerste stop was bij een meer (Tonle Bati), in dit gebied liggen ook een paar tempels, maar dan van ver voor de Angkor tijd. Ze waren nl. gebouwd in de 7e eeuw! Indrukwekkend om te zien. Ze liggen verscholen in de jungle, maar toch niet veilig genoeg om ook gedeeltelijk verwoest te zijn in de oorlog -verder niemand te zien-, behalve een paar kleine kinderen, die me een paar mooie lotusbloemen gaven, om aan de Boeddha te offeren! Dat moet je dan maar laten gebeuren!
Eenmaal weer in de auto, vertelde Collin, hoe zijn familie de oorlog was doorgekomen! Aan zijn moeders kant, was de hele familie uitgemoord. Zij en haar zus waren de enige overlevenden! Zijn opa (vader van zijn moeder) was smid en moest aan de jonge soldaten van Pol Pot leren, hoe het metaal te bewerken. Zijn vader (van opa) had hem gezegd, nooit alles aan te leren! Iedere keer iets achter te houden, anders hadden ze je niet meer nodig! De man heeft dat 3 maanden volgehouden, maar toen had hij niets meer te leren. Zijn gezin kreeg een brief, waarin hij netjes werd bedankt voor het aanleren. Zo’n brief betekende tegelijk hun doodvonnis! Het hele gezin werd vermoord. De moeder en haar zus, waren al eerder uit het gezin gehaald om samen met de jonge meisjes, stoffen te weven. Ook voor hen werd er die brief (als dank voor het gezin) gebracht. Zij hadden alleen het geluk, dat de opzichter daar, toevallig een vriend van zijn moeder was en de brief heeft weggemoffeld. Ze zijn gevlucht naar een ander dorp, hebben een andere naam aangenomen en hun hele verleden uitgewist. Ze is daarna nog wel terug gegaan naar hun huis, om te kijken wat er nog over was. Alles was vernield. Het enige dat er nog was, bleek 1 foto te zijn van haar ouders! Collin vertelde ook, dat in elke familie heel wat verhalen te vertellen zijn. En dan te bedenken, dat de eigenlijke rust in het land pas weer teruggekeerd is in 1998, toen Pol Pot is overleden! We kwamen inmiddels weer aan bij ons volgende stoppunt, dus weer even terug naar het heden!
Er stond nog een bezoek aan een tempel (de laatste!) op het programma, maar daarvoor zouden we weer 408 treden dit keer, moeten klimmen. Dat hebben we maar overgeslagen en zijn doorgereden. Veel te heet trouwens ook. We zijn rechtstreeks naar Takeo gereden, waar we -per kleine speedboot dit keer- door allerlei kanaaltjes en zo hebben gevaren. Ging wel heel hard hoor en zonder dak dit keer, dus heel goed smeren en hoeden vasthouden! We gingen langs eendenfokkerijen (je weet niet wat je ziet zoveel eenden) langs hele uitgestrekte rijstvelden; zo mooi groen! Dit gebied wordt al 2500 jaar bewoond en er zijn opgravingen gevonden uit verschillende tijdperken! De tocht duurde 40 minuten en daar was dan weer een heuvel, om de Phnom Da te bekijken (de overblijfselen vaneen zandstenen toren uit de 7e eeuw). We zijn ook daar niet aan begonnen, veel te vermoeiend en te heet! We konden het water toch al niet aangesleept krijgen! (Later hoorden we, dat er nog een paar toeristen onderweg waren, die zelfs de hele bootttocht hadden overgeslagen vanwege de hitte).Daar wat rondgekeken en gelopen. Beetje gekletst met wat mensen (we zaten maar op 6 km. afstand van de grens met Vietnam) en weer de hele tocht terug per boot! Alles wat we onderweg zagen, was toch wel weer anders dan in andere gebieden, heel uitgestrekt dit keer! Even onderweg wat gegeten in een heel klein lokaal tentje! Toeristen gelegenheden zijn er hier niet. Maar we kunnen het lokale eten goed hebben, dus geen probleem!
Na 2 uur rijden kwamen we aan in Kampot rond half 4. Een heel nieuw hotel -slechts 4 maanden open-, beetje apart ingericht en heel hoge kamer. We waren op 1 dame na, de enige gasten. Kampot is een echt plattelandsplaatsje met 40.000 inwoners. Er zijn wel een aantal toeristen, maar niet veel. Is de bedoeling dat het gaat groeien. Er waren wel een paar leuke restaurantjes aan de rivier, waar je heel rustig kon zitten en tegelijk de ondergaande zon bewonderen. Erg mooi! Heel relaxed hebben we daar gezeten en er was eigenlijk maar 1 mevrouw die het hotel runt. Beetje sober wel voor een nieuw hotel, bv. geen lift en helemaal niets aan verdere service. Er was een ander hotel, waar alles wat beter geregeld was hadden we de indruk, maar dat was vol (vanwege onze late boeking, dus daar)! Maar goed, het was wel weer een mooie dag geweest!
Vanaf nu blijft alles heel ontspannend. We worden morgen om 10.00 uur gehaald voor een bijzondere bootttocht!? We wachten af!
Welterusten en groetjes!
Theo en Leny.