Op zoek naar ´Het paleis van de olifanten`.

27-2 Vannacht eigenlijk verder alles rustig geweest, behalve dan nog 1x -net op het moment dat we in bed wilden stappen- die kat op het dak. Verder een straat mieren onder de wastafel in de badkamer en wat gekko’s op de muur!
Vang Vieng was eigenlijk een heel groot verschil met de plaatsen in Laos, waar we tot nu toe geweest zijn. Echt een beetje een soort vakantieplaats met verschillende attracties; zoals een ballonvaart (hoorden er vroeg al 1 overkomen, leek net of ze iets aan het branden waren op ons dak, zo hard klonk het), varen met een longtailboot, mountainbiken en dan niet te vergeten de danstenten. We hebben ze niet gezien, zijn niet wezen kijken, maar wel gehoord tot een uur of …? We zijn er allebei toch wel bij in slaap gevallen. Vanmorgen zaten we om 07.30 aan het ontbijt, op het terras aan de rivier! Heerlijk rustig natuurlijk. Verder nog weinig mensen te zien. Mr. Somphone stond om 8 uur weer klaar en we vertrokken 08.10 uur richting Vientiane.
Nou, de weg was heel slecht ca. 100 meter asfalt en dan 40 meter keien en steentjes, om 09.30 hadden we er 32 km. op zitten, niet normaal, dus wij dachten nou dat kan leuk worden! Maar we hielden goede moed, zijn tenslotte wel wat gewend en stopten af en toe om een foto te maken. Dat kon niet vanuit de auto, want we hadden geblindeerde ramen, wel lekker tegen de zon, maar niet leuk voor foto’s. Dus af en toe wel het raam open natuurlijk ook! Aan de zijkanten van de weg was alles bruin, van het hele fijne stof. Heel raar gezicht. Er lag bv. en hoop lege waterflesjes, helemaal bruin en een paar schone, die er net waren neergegooid. Heel luguber gezicht, net of je ergens rijdt waar jaren geen mens geweest was!
Langzamerhand werden de stukken asfalt gelukkig iets langer en de stukken keien iets korter. Even gestopt bij een soort lange vismarkt gewoon langs de weg, waar heel veel vis te koop hing. We vroegen ons af, of dat nu ook allemaal verkocht zou worden. Zoveel verkeer was er nl. niet op de weg.
Eenmaal weer verder, hebben we ons programma even tevoorschijn gehaald om te kijken, waar we eventueel nog een stop zouden maken, want onze chauffeur leek vastberaden te zijn om meteen naar Vientiane te rijden. Volgens mij zouden we nog ergens stoppen. En ja hoor; de stop zou in Vang Sang (letterlijke vertaling: paleis voor olifanten) zijn. Een mooie plaats in het bos, waar heel lang geleden een olifanten begraafplaats was. Toen we onze chauffeur er naar vroegen, begreep hij niet waar we het over hadden en belde gelijk het agentschap op. Dat wordt hier iedere keer gedaan als er iets onduidelijk is. Inderdaad de dame bevestigde dat we daar heen zouden gaan en het lag nog verder op de route, gelukkig! Wij blij, dat we het zelf even goed in de gaten hadden gehouden! Op een gegeven moment stond er een bord langs de weg, met Vang Sang Resort. Dus de chauffeur blij, draaide netjes het pad op, deed de deur open en zei: Vang Sang Resort met een grote glimlach! En wij, ja maar dat hoeven we niet. Gelukkig kwam er in de verte een vrouwtje aanhollen -verder was er niemand te zien- en er werd wat gepraat en wij met handen en voeten uitgebeeld wat we dachten. Toen klonk er Aah…….Ja en er werd gewezen, moesten ineens wel wat kippen in haar hand worden geduwd, maar dat mocht de pret niet drukken. Door een nieuw aangelegd resort reden we het bos in. Kwamen op een splitsing, nergens een bord! Gelukkig liep er een jongen, de chauffeur weer vragen en we werden over een bospad gestuurd. Een paar minuten doorgereden en daar hield alles op. En….niets te zien. Wij de auto uit, want er was wel een soort open plek, met hier en daar een enorme kei. Echt een apart stukje zo in het bos. Mr. Somphone weer bellen en een hoop geratel. En wij dachten hier moet toch iets zijn. Theo liep nog iets verder door, beetje naar beneden naar een grote rots en riep ineens : Ja hier….
Om de hoek was het dan. Twee enorme -in de rots uitgehakte- sculpturen van olifanten. Op de zijkant van de eerste, waren 5 Boeddha beelden uitgehouwen en op de tweede, twee enorme Boeddha beelden van bijna 5 meter hoog. Volgens een inscriptie -en historici bevestigen dit-, dateert dit geheel van, ergens tussen 1002 en 1050. Heel apart en indrukwekkend zomaar in het bos, verder niemand of niets te zien! De Boeddha’s kijken naar beneden en het is een intimiderend gezicht. Toch een beetje onder de indruk en heel blij dat we hadden bedongen er heen te gaan, keerden we weer terug naar de weg. Mr. Somphone stond van wowh…was ook blij verrast, maakte ook foto’s en wist niet dat dit er was. Onderweg kreeg ik ook nog de dame van kantoor aan de lijn, die ons vertelde dat morgenochtend om 09.00 uur er een chauffeur en gids voor ons klaar zouden staan. Dus dat is mooi.
Uiteindelijk waren we om 2 uur in Vientiane, na een rit van 160 km., waarvan het laatste stuk de weg gelukkig een stuk beter was.
In ons hotel hier is niet veel te beleven, maar het is wel mooi. Als we naar boven willen, moeten we onze schoenen uit. De mooie houten vloer is dan ook als een spiegel zo glad gepoetst. Je kunt er op glijden, heeft Theo gedaan op zijn sokken! Heerlijk rustig en ligt midden in het centrum. Vientiane doet denken aan een grote stad in Vietnam. Heel veel brommertjes hier en het is ook druk met verkeer in het centrum. Verder veel kleine winkeltjes, restaurantjes en aan de (Mekong weer) rivier veel eettentjes en de nachtmarkt. We hebben vanavond lekker aan de Mekong van de ondergaande zon genoten, gegeten en nu gaan we vroeg slapen want morgen hebben we hier de stadstoer.
Dus, trusten aan iedereen (voorlopig daar nog niet denk!) en

Groetjes van
Theo en Leny.