Zijn we weer.

Zo daar zijn we weer,
Het is half 3 in de middag. Theo ligt op bed en ik zit heerlijk op een enorme veranda naast onze kamer in Villa Ban Lao. Een hotel met binnentuin helemaal in Aziatische stijl. Beetje herkenbaar vanuit Vietnam! We hebben een enorme kamer dat wel, maar de badkamer is magertjes, zoals we de laatste dagen al eerder hebben meegemaakt. Maar goed, we kunnen douchen met enig kunst en vliegwerk, dus we klagen niet, hebben slechter meegemaakt. (Ja Fons, je zult wel meer dingen gaan herkennen denk!) Nu weer even terug naar de boottocht.

Onze gids Kai blijkt van de Hmong stam te zijn. Dat zijn mensen die in de 18e eeuw vanuit Mongolië zijn vertrokken, na een gevecht met China over uitbreiding van hun grond. Ze vertrokken naar Laos, Thailand en Cambodja. Hoog in de bergen verbouwden ze opium, totdat in 2000 de opiumteelt illegaal werd. De regering hier wilde, dat ze uit de bergen weggingen meer naar de bewoonde wereld, maar dat is niet gelukt. Velen zitten er nog steeds, zonder scholen, medische verzorging etc. Het animisme is hier de godsdienst in het noorden en ze gaan naar een soort medicijnman als ze ziek zijn. Krijgen dan ook vaak opium en af en toe helpt het, af en toe niet. Ze telen nu allerlei groenten en halen voedsel uit het oerwoud, om op de markten te verkopen.
22/2 Half 10 klaar voor de start voor een tocht van meer dan 300 km. over de machtige Mekong (4700 km. lang) rivier. De eerste dag zagen we langs de kant heel veel mensen zoeken naar goud. Met grote zeven stonden hele families te werken en het schijnt dat ze elke dag wel ongeveer voor 1 a 2 Euro vinden. Wel apart, dat je nu zoiets in het echt ziet! Het is niet alleen heel rustig op zo’n boot, maar we konden ook heel veel praten met Kai. Zodoende weten we nu al een heleboel over de manier van leven hier. We kregen een heerlijke lunch voorgeschoteld en daarna maakten we een stop in een Hmong dorp. Gelukkig verder geen andere toeristen. We moesten een steile wand beklimmen door heet zand en éénmaal boven stonden de kleine kindertjes al op ons te wachten met allerlei handwerk hartjes en armbandjes! Dus we hebben gezegd dat ze daar moesten wachten en dat we dan wel wat zouden kopen en anders niet! Dus dat was opgelost, hadden we geen last meer van. Er waren wat hutjes , (meer was het echt niet) van bamboe, maar de bamboe stokken waren opengemaakt en plat geslagen. Zo zag het er aardig geïsoleerd uit. Er was een smid aan het werk. Het aambeeld bestond uit een stuk bom uit de Vietnam oorlog. (Ook een groot deel van Laos is door Amerika gebombardeerd. In het oosten is nog een groot gebied, waar het gevaarlijk is vanwege de bommen, die er nog liggen. Amerika is nu bezig met een plan alles daar schoon te laten maken). Ook was er iemand bezig -met een big smile- kruit voor kogels te maken en dat dan met de hand, door heel snel met een pin aan stokken heen en weer te draaien op een ijzeren stang. Het ijzer vijlsel werd opgevangen! Heel apart, had nog nooit zoiets gezien. Verderop was een hutje met een oud vrouwtje helemaal in traditionele kleding. We mochten binnen kijken, nou Piet, het was net Addo! Helemaal niks dus binnen. Keuken: paar potjes op een vuurtje op de grond en een schaal met water. Er lag ook nog iemand te slapen op een soort van bed! Het dorp had wel een watertap, anderen halen het water ook nog gewoon bij de bron! Ja, het deed ons veel aan Ethiopië denken en we hebben uiteraard wat gekocht bij de kinderen en nog iets achtergelaten. Om half 6 kwamen we aan in Pakbeng, waar ons hotel was. Alles werd keurig de berg op gesjouwd. We hoefden zelf alleen maar te lopen en zeiden de boot driver met familie gedag, want zij hebben maar vergunning tot Pakbeng en de volgende dag kregen we een andere boot. ’s-Avonds in een lokaal tentje vlakbij het hotel gegeten en om 9 uur waren we weer terug en naar bed. Na 9 a 10 uur is er hier ook niets meer te beleven, alles is donker en dicht. Trouwens we zouden de volgende dag weer vroeg opstaan, omdat we naar de ochtendmarkt wilden.
23/2 Om 7 uur stond Kai weer netjes voor de deur (dat valt ons wel op; iedereen is tot nu toe steeds keurig op tijd!). We hadden net een eenvoudig, maar hartelijk geserveerd, ontbijtje achter de kiezen en zijn de markt gaan bekijken. Leuke dingen gezien, zoals pinda’s nog aan de plant. Veel wilde gember, rivierwier (we hadden al gezien dat ze het uit de Mekong rivier haalden), bloemen en kruiden uit het oerwoud, sorghum, vruchten van de koffie (de Lao koffie is trouwens best lekker), bamboescheuten en alles om te eten! Erg leuk. Ook nog een paar Boedistische monniken (helemaal in oranje kleding), die ’s-morgens vroeg langs de huizen gaan om hun eten te verzamelen. En om 8 uur stapten we weer op de boot.
Het was een andere boot, wel kleiner; dan konden we sneller varen, want de afstand vandaag was langer, maar even mooi en ruimte zat. Deze mensen hadden weer vergunning van Pakbeng tot Luang Prabang. Ja, zo is alles hier geregeld. De omgeving werd langzamerhand anders, de Mekong smaller en wilder en meer rotsen langs de kanten. De vrouw van Mr. King (chauffeur) zat ook bijna de hele dag achter haar man om mee te kijken of het allemaal wel goed ging, want er waren veel ondiepe plekken vanwege het feit, dat we een beetje aan het eind van het droge seizoen zitten.
We zagen nu ook de pinda plantjes aan de oever staan, heel korte blaadjes. Onderweg zijn we gestopt bij de Pak Ou grotten. Een tweetal grotten waarin enkele duizenden Boeddha beelden staan. In allerlei soorten en maten van hout, glas, koper, brons, goud. In de 16e eeuw, kwamen ieder jaar met Nieuwjaar (in april) mensen daar beeldjes neerzetten. Maar ook is er een periode geweest waarin er velen zijn gestolen of vernield. We hebben daar netjes -door bloemen en wierook te offeren- om bescherming gevraagd! Kort daarna legden we aan bij een dorpje waar whisky wordt gemaakt van rijst. Ze hadden 3 soorten: een soort wijn, iets zoetigs en whisky 50%. Alles geproefd en uiteindelijk een klein flesje van de wijn versie gekocht. Ook had je daar die whisky in flessen met schorpioenen en slangen er in, goed voor de potentie van de man! Kai legde het een beetje krom uit en zei: Ja, dat moet je kopen, is goed voor het krijgen van baby’s. Ik heb hem duidelijk gemaakt, dat we daar niet zozeer meer op zaten te wachten en daarom maar niets kochten!
We kwamen uiteindelijk om 5 uur aan in Luang Prabang. De koningsstad van Laos. Het was vroeger de hoofdstad. Luang betekent hoofdstad en Prabang is de speciale Boeddha, die de eerste koning vanuit Sri Lanka naar Laos heeft gehaald. Hier dus veel mooie oude tempels en mooie Boeddha beelden. In de avond dachten we, laten we eens kijken of die rijstwijn hier ook in de winkels te krijgen is. Het is tenslotte vakantie en we hebben al een keer een dure fles buitenlandse wijn gevonden, maar ’s-avonds een glaasje wijn is toch ook niet verkeerd. Nou, vergeet het maar. Alleen die sterke whisky van 50% en dat lijkt niet goed om te doen. Tijdens ons diner in een restaurant hier ook een leuke ervaring. Theo had om een biertje (Lao Lao bier is volop te krijgen ½ liter voor 1 Euro) gevraagd en ik om water. Op de rekening stond zijn bier voor 1 Euro en mijn flesje water voor maar liefst Euro 4,80. Niet normaal, zelfs nog duurder dan een glas buitenlandse wijn en dan het hoofdgerecht en dat terwijl je het voor 0,20 in de winkel koopt. Toen we hiernaar vroegen werd er vrolijk gezegd: Ja, het moet worden geïmporteerd en het is Evean water. Ja, nou en? Daar had ik niet naar gevraagd, ik had om water gevraagd! Dus duidelijk gemaakt, dat we dat niet gingen betalen. De chef kwam er bij en zei: ja, dit is het enige water dat we hebben. Dus wij: wat mankeert er dan ineens aan de Lao flesjes water, die we overal dronken? En geef de mensen dan de keus . Uiteindelijk hoefden we het water helemaal niet te betalen. Dus we hebben wel genoeg extra gegeven voor normaal water en een flinke tip voor het personeel. De ober kwam daarna naar ons toe en gaf ons helemaal gelijk. Hij zei: ja ik mag alleen maar dit dure water verkopen en mag er niets van zeggen, anders verlies ik mijn baan. Ja, zo gaat dat hier ook! De mensen zijn trouwens allemaal wel heel vriendelijk. Gelukkig niet zo heel onderdanig, zoals soms in Thailand.

Het is inmiddels avond. Internet deed het niet meer. Weet niet of ik nog een fotootje kan plaatsen straks, maar anders probeer ik het morgen.

Iedereen groetjes en prettige vakantie voor Thymo, Jarno en Nailah.
Lekker luieren net als wij! Dikke kus!

Theo en Leny.