Chinees eten

Woensdag 29/4.
Vanmorgen kwam Diny ons ophalen, op haar weg naar Alemachen. Daar even zitten kletsen en wat papieren bloemen en slingers meegenomen voor het feest. Verder gaan de kinderen daar de komende dagen nog meer slingers maken, zodat we de boel hier een beetje kunnen versieren. Toen we daar aan de koffie zaten kwam er een Nederlander met zijn Ethiopische vrouw. Ze hadden voor Alemachen een hele grote tas vol met kinderkleding en onderbroeken meegenomen. Ze krijgen dat met name van de Hema, die levert het af bij de “Wings of support”, een soort stichting van het personeel van de KLM die in allerlei landen aan projecten doet. Diny heeft daar weer connecties mee. De Nederlandse man heeft 10 jaar gewerkt bij Artsen zonder Grenzen voor de financiële en logistieke kant van dat werk. Is inmiddels dus getrouwd hier en ze willen zich hier settelen. Dus op zoek naar werk bij een bedrijf! Als dat niet lukt, vertrekken ze waarschijnlijk voor enkele jaren naar Nederland. Ook kwam Ineke (onderwijzeres bij Nederlandse Ambassade, voor Ethiopische mensen die de Nederlandse inburgeringcursus moeten volgen) binnen stappen. Zij kende ook uiteraard de onderwijzeres die Nailah les heeft gegeven, dus even de groeten gedaan! Het is daar bij Alemachen net zo’n doorgangshuis, altijd als je er komt zijn er wel mensen. En ook van allerlei soorten!
Tijdens de lunch thuis kwam Dessitu met een glaasje dadi (de honingdrank) om vast even te laten proeven. Heel apart, de vieze bruine prut was toch veranderd in een geel/bruine drank. Rook ook veel beter en smaakte best lekker! Alleen had het nog niet lang genoeg gestaan om het goede alcohol percentage te kunnen hebben, dus dat moet nog tot zondag staan. Hoeveel alcohol er dan in zit??? Dat weet niemand!!
Vanmiddag zijn we met Raji even op stap geweest om uit te zoeken waar we de taart zullen laten maken. Er zit nogal wat prijs verschil tussen de verschillende adressen. Het Sheraton was het duurste uiteraard, dus die slaan we al helemaal over. Ook het Hilton was duurder dan de rest en bovendien zag het er daar allemaal een beetje rommelig uit. Uiteindelijk bij een mooi bedrijf op piazza gekeken en daar leek het wel wat. Om even voor te proeven hebben we een aantal stukjes meegenomen en alle huisgenoten getrakteerd op taart bij de thee. Smaakte prima, dus daar wordt de bestelling van 50x50 cm, ofwel 7 kg. geplaatst!
We zouden met Piet nog een keer Chinees gaan eten, dus ik had bij Alemachen al eens gevraagd of men een goed restaurant wist. Er werd er één aangeraden. Dus wij daarheen! Heel chique, vrij nieuw groot Chinees restaurant. We kwamen binnen kregen gelijk Chinese thee en de menukaart. Nou daar werden we niet veel wijs uit. Alles stond dwars door elkaar ook qua prijs en het leek pittig duur. Ergens achterin vonden we bv soep voor 200 Birr (toch zo´n 9 Euro). We vroegen of er bij de gerechten ook bami, rijst of iets bij zat. Nou dat kon ze in het Engels niet beantwoorden. Dus even onderling overlegd en we hebben netjes gezegd, dat we volgens ons in het verkeerde restaurant zaten en zijn opgestapt! Ook ons oude getrouwe restaurant (waar we al vaker en jaren geleden al gegeten hebben) bleek nog open en dus daar maar geprobeerd. Dat was geen slechte keus. We hebben daar heerlijk gegeten, met soep, loempiaatjes en een stuk of 5 gerechten, met fruitsalade na voor p.p. iets meer dan bij de andere alleen de soep zou kosten. Ilona had al een paar keer geroepen dat ze het wel pittig vond, maar ik merkte het eigenlijk niet zo. Na een kwartiertje bleek dat ze al een stuk of 6 groene pepers had gegeten, terwijl ze dacht dat het van die smalle sperzieboontjes waren! Vandaar…… Tegen 10 uur waren we weer terug en zijn vroeg naar bed gegaan! De bus uit Dembidollo heeft het niet in 1 dag gehaald, dus de hulptroepen uit Addo worden nu morgenochtend verwacht. Twee zussen van Dessitu en 2 oudere vrouwen en 2 mannen zijn vanmorgen vroeg vertrokken uit Dembidollo, om hier te komen helpen! Groetjes, Leny