Niet naar de olifanten

Zitten ver weg en krijg ineens even verbinding dus gauw nieuw verslag er op.



Vrijdag 18/7 Eigenlijk stond er een dagtrip op het programma naar het Harar Babille Elephant Sanctuary -een nationaal park, waar ook olifanten zouden zitten-. Het was richting zuidoosten, dus in Eth. Somaliland. Toen we uit Addis vertrokken hadden we zelf via het ministerie van buitenlandse zaken vernomen, dat Somaliland nu ook een negatief reisadvies had, omdat het hier en daar onrustig is. Anteneh had hetzelfde gehoord via de Nederlandse Ambassade. Dus hij was gisteren wel er op uit gegaan om 2 landcruisers te regelen, want met de minibus was niet mogelijk vanwege de weg, maar had ook bij 2 officiële mensen 1 in Harar en 1 in Addis geïnformeerd of het veilig was. Uiteindelijk kreeg hij in de avond bericht van beiden, dat het niet veilig was. Jammer want we hadden ons er echt op verheugd olifanten in de natuur te zullen zien, maar we gaan natuurlijk geen risico nemen.
Dus het programma omgegooid. Beetje rustig aan ook dan maar, want morgen maken we weer een grote rit. In de morgen zouden we op zoek gaan naar winkeltjes met oud zilver. De lokale gids, die we naast Anteneh verplicht zijn om mee te nemen, wist te vertellen dat er in een dorpje op 3 km. afstand zilver en mooie sieraden te vinden waren. Maar tegen alle informatie in, nam hij ons mee naar 2 toeristenwinkeltjes binnen de muren. We kregen een beetje de indruk dat hij er zelf baat bij had als we bij die winkeltjes zouden kopen. De één was ook gewoon bij een binnenplaatsje van een woonhuis. Stond buiten ook geen bordje of zo. Daar waren wel een paar mooie dingen, maar de prijzen waren ook mooi en ze probeerden ons een houten suikerpot te verkopen, ingelegd met zogenaamd echte stekelvarkenpennen voor 800 Birr, terwijl er plastic in zat en we die in Addis konden kopen voor 250 Birr. De vrouw hield vol dat het echt was, maar ze had niet door dat we kenners zijn, thuis al jaren van die dingen hebben staan met echte pennen en heus wel het verschil zien. Bovendien was ze helemaal niet vriendelijk ook niet tegen haar eigen mensen, dus we zijn vertrokken. Op naar dat speciale dorpje. Onderweg had de gids nog water voor ons gekocht, want het zou heet zijn en snoepjes voor de kinderen, want dan zouden ze niet achter ons aan gaan. Daar hadden we onze vraagtekens bij. Wij vinden dat sowieso niet zo’n goed idee om snoep uit te delen aan kinderen. Beter een pen, of notitieblok, of gezamenlijk een voetbal. Maar we hoorden van Anteneh dat die kinderen niet anders gewend waren, dus nou ja…. We reden al geruime tijd buiten de stad en dachten, die 3 km. moeten nu wel gereden zijn. Na nog een tijdje sloegen we rechtsaf een onverharde weg in en door een rivier bedding en zagen een heuvel met daarop een dorpje met huizen die gemaakt waren van gestapelde stenen. Een leuk gezicht, maar het was nog niet ons speciale dorpje. Zo´n 20 minuten later stopten we en kregen te horen dat Anteneh de normale korte route had willen rijden, maar mensen in Harar hadden gezegd, dat het veiliger was om een langere weg te rijden. Daar was het nog een beetje klauteren voordat we bij de huizen kwamen, een beetje moeilijk voor Nienke en dat na alle onafgesproken dingen van die morgen. En de kinderen lopen -ondanks de snoepjes- uiteraard gewoon om ons heen. Eenmaal boven zagen we een huis waarnaast 2 grote kamelen en een kleintje stonden. Heel leuk. Toen verderop kwamen we bij een huis waar we in mochten. Het bleek eenzelfde soort als we eerder in Harar hadden gezien, alleen met heel weinig dingen aan de muur. In het dorp wonen 2500 mensen en die komen uit Jemen, vandaar die andere bouwstijl. Dus we hadden wel al vrouwen en kinderen met mooie kralen kettingen gezien. Eén vrouw droeg 2 zilveren armbanden, dus ik vroeg aan de gids waar dat zilverwinkeltje nou was. Toen beweerde hij dat hij dat niet had gezegd, terwijl anderen dat ook hadden gehoord. De vrouw wilde wel die armbanden verkopen en er was nog een vrouw met een paar armbanden, maar we vonden ze niet mooi. Bovendien leek het ook geen zilver. Toen waren we wel een beetje klaar met die gids, hij had al meer zijn eigen plan uitgevoerd zonder iets af te spreken. Bovendien ging hij in het begin van alles alleen aan Henk vertellen (weer die mannenmaatschappij). We zijn terug gereden en ook Anteneh was nogal pissed off, zo zei hij met hem, dus hebben we met hem afgerekend en gezegd dat we niks meer gingen doen. Na de lunch zijn we even naar een klein zwembad gegaan, dat we onderweg hadden gezien. Het was een langwerpig, diep bad met een heel hoog hek er omheen . Buiten het hek was een terras met tafeltjes, waar je iets kon drinken. Dus wij het water in en we voelden ons net apen in een dierentuin, zo werden we door de mensen achter het hek bekeken. Maar het water was lekker verfrissend na die hete stad. Daarna gegeten al om 6 uur voor een tweede kans bij de oude hyena man. Nou dat werd weer niks. De oude man bleek helemaal dat werk niet meer te doen. Hij is niet overleden, zoals er ook geruchten gingen, maar gewoon oud en moe! Of toch overleden, dachten wij en dat moet alleen niet bekend worden want dan blijven de toeristen misschien wel weg uit Harar……? De jongen die het nu deed vroeg 2x zoveel als de avond er voor en toen we hem dat vertelden, kon het ineens voor dezelfde prijs. Maar hij was niet echt vriendelijk en we besloten weer te gaan. Lekker op tijd naar bed, want het vertrek naar Nazareth (428 km.) stond op 8 uur.