Op kraamvisite en Addis

Op kraamvisite.
De dochter van Giovanni is getrouwd met een piloot, die voor het werk in Rwanda zit. Ook zij zal na een paar maanden daarheen verhuizen. Ze wonen in een heel klein appartement van een 3 etages hoog gebouw. Maar wel heel netjes met een binnenplaats waar iedereen de was kan ophangen. Er worden tegenwoordig veel flatgebouwen gebouwd. Mensen kunnen daar op inschrijven en afhankelijk van hun situatie, betalen de mensen bv. 60% en de overheid de rest. Het geeft meer jonge mensen ook de mogelijkheid een eigen huis te krijgen.
Piet had vergadering (de laatste van de raad van de Lazaristen), maar hij had de baby al gezien, dus ik met Dessitu en onze chauffeur Buzaju even op bezoek. Een lief klein meisje kreeg ik in mijn handen gedrukt, dat vredig lag te slapen. Veel anders kon ze ook niet doen, want het is hier nog steeds de gewoonte om de babies de eerste paar maanden, volledig als een coconnetje te omwikkelen met katoenen doeken. Enigszins verbaasd was ik wel, dat óók deze toch moderne familie hieraan vast hield. En ook de gewoonte dat oma de eerste 2 maanden in huis komt, werd in ere gehouden. Daar hoort dan de speciale pap bij, die de kraamvrouw moet eten (en de gasten ook krijgen voorgeschoteld) om aan te sterken. Dat hielp zichtbaar! Een zware granenmix met boter en kruiden. Maar gelukkig hoefde ik daar niet aan mee te doen dit keer, want ze dachten wel dat ik daar niet zo van hield. Goed geraden!
De volgende dag moest Dessitu weer ergens heen en ik weer mee met Ragie in de auto, die hij inmiddels via zijn familie heeft kunnen kopen. Onderweg bij de stoplichten uiteraard bedelaars. Het raam aan mijn kant was gesloten, maar bij Ragie niet. Een jongen van, nou ongeveer een jaar of 12 a 14 denk ik, wilde de autoruit schoonmaken met een doekje, dat te vies was om aan te pakken! Nee dus, toen stopte hij vliegensvlug zijn linkerhand in zijn mouw en wilde geld, want hij was immers gehandicapt. Ragie draaide het raam dicht, maar hij wist nog net dat vieze doekje ertussen te klemmen. Dus even weer open, klein tikje met een vingertop en raam weer dicht. Ragie kon nog net op tijd de deuren op slot draaien, want hij probeerde met diezelfde “ontbrekende” linkerhand ineens de deur open te maken. Triest om te zien, hoe zo’n jongen -helemaal stoned- daar maar een beetje rond hangt. Ragie vertelde dat er nog steeds heel veel van die jongeren zijn, die op deze manier op straat leven. Tegenwoordig snuiven ze een zelfgemaakt goedje van teer en andere materialen waarmee de wegen worden aangelegd, gecombineerd met benzine. Je moet er niet aan denken! Geen wonder dat hun lichaam en hersenen volkomen de vernieling in gaan!
De mensen die je normaal op straat zit liggen in kartonnen dozen en vuilniszakken zijn waarschijnlijk, in verband met de internationale vergadering, weggehaald en ergens anders gedropt, want momenteel zie je er niet zoveel als anders.
Gisteren met Piet naar Alemachen geweest, waar er met de kinderen, personeel en vrijwilligers in het geheim, een afscheid voor Diny was voorbereid. Ze wilde niks, maar ja dat gaat natuurlijk niet. Dus de kinderen hadden iets gemaakt, er werden cadeautjes overhandigd, koffie ceremonie gehouden, cake en koekjes gegeten en de kinderen werden getrakteerd op Fanta. Eén meisje kwam op het eind nog een zelfgemaakte sjaal brengen, waar Diny dan ook zichtbaar van onder de indruk was. Ze was vorige week begonnen met breien, maar had wol te kort en gelukkig werd er nog een bolletje van dezelfde wol in de bak gevonden, zodat ze het had kunnen afmaken. Via allerlei brei- en haakclubjes in Nederland komen er niet alleen truien en vesten binnen -via stewardessen- maar ook bolletjes wol zijn van harte welkom.
Gisteren hoog tijd om eens een bezoek te brengen aan de Holy Trinity kerk in Addis. Na al die jaren en vele bezoeken was ik daar nog nooit geweest. Ragie ging met me mee. We moesten ons eerst melden in het kantoortje. We waren de enige bezoekers. Een man achter een bureau keek me strak aan, althans dat dacht ik. Toen hij voor mij -als toerist- een ticket begon uit te schrijven, bleef zijn ene oog mij strak aankijken, terwijl het andere was gericht op zijn papier. Toen besefte ik dat hij waarschijnlijk dus één kunstoog had. Ik moest Birr 100,= betalen, Ragie hoefde niets te betalen. Dat is zo typisch hier. Toeristen moeten overal voor betalen en ook in hotels betaal je de dubbele prijs van het tarief voor Ethiopiërs. Zouden we in Nederland bv. in Amsterdam eens moeten proberen!
Een gids liep met ons mee en klopte op de deur van de vrouwen ingang, die door een monnik moest worden open gedaan. Schoenen uit natuurlijk en we kregen een hele uitleg over alle glas in lood ramen, kunstwerken en schilderingen. Uiteindelijk konden we de tombe en de troon van keizer Haile Selassie zien. Daarna buiten ook nog het bewaakte graf van de 1e minister Meles Zenawi en nog een paar beroemdheden. Niet bijzonder verder, maar wel goed om een keer gezien te hebben. Ik ga proberen dit weg te sturen. Dus groetjes vanuit Addis, aan een regenachtig en winderig Nederland begrijp ik. Leny.