Een geweldig feest!

Zondag 3/5.
Toen ik alweer heel vroeg door onze buurman van de orthodoxe kerk wakker werd, hoorde ik al allerlei geluiden. Volop was iedereen aan de gang. De tenten waren al ingericht met 100 stoelen en tafels en er werden er nog meer gehaald. De slingers -gemaakt van crêpe papier, door de kinderen van Alemachen- waren al opgehangen. Het zag er al gezellig uit. Muziekboxen werden binnen gebracht en in de keuken waren ze volop bezig met het maken van een soort schnitzels, gehakt balletjes, allerlei soorten aardappeltjes en zelfs werden er met een rasp chips gemaakt en daarna gebakken! Op de veranda stonden alle tafels die men in het huis kon vinden, daar zou het buffet komen en er werd een ijzeren stellage geplaatst waar de rauwe stukken vlees aan grote haken werden opgehangen. Het bier en de honingdrank werd in gehuurde flessen gedaan, nog meer unjerra’s werden er gebakken, grote teilen met wortelen, sperziebonen en kool stonden klaar om te bakken op open vuurtjes, want die enorme pannen passen op geen enkel fornuis! Het leek wel een druk restaurant! Rond 11 uur kwamen er al een paar gasten, o.a. zuster Fulvia die jaren in Sakko heeft gewerkt. Met bloemen en taarten. Lekker handig als iedereen nog volop bezig is!Toen alles zo’n beetje aan apparatuur binnen was en de muziek al aan stond, zijn we met Raji op zoek gegaan naar champagne, dat bleek nog niet zo gemakkelijk. De winkel waar hij het dacht te halen was op zondag gesloten. Een andere supermarkt had helemaal geen sterke drank, eigenaren zijn moslim. Uiteindelijk in een klein winkeltje iets op de kop getikt! Toen de taart halen. Nou die was heel mooi 70x50, met een mooie tekst er op van 50 jaar en zo. Hij werd op de toonbank gezet en toen Raji had betaald gebeurde er niets meer! Dus ik vroeg, gaan ze hem nog inpakken? Nou, dat was niet de bedoeling want dan zou hij beschadigen! Dus gewoon een enorme taart op en wankel stuk aluminium of zo. En daar dan mee de straat op -met alle stof en uitlaatgassen- naar de auto. En dan nog naar huis rijden. Nou mooi niet dus hè. Er was niemand die een oplossing wist, want ja zo’n grote taart kwam misschien 1x per jaar -of niet eens- voor! Ze hadden wel een aantal kleine taartdoosjes staan. Dus die open gescheurd en aan elkaar geniet en geplakt, zodat er rondom een opstaande rand was en daarover heen papier laten plakken! Je moet wat verzinnen en dat lukte goed. We hebben hem heelhuids thuis gebracht.
Het was inmiddels al bijna 1 uur, dus de eerste gasten waren er al. Rond half 2 zat de tent behoorlijk vol en één voor één kwamen ineens ook de meisjes en vrouwen van hier in prachtige jurken naar buiten. Het buffet werd uitgestald en zag er geweldig mooi en feestelijk uit! Hoe ze het allemaal klaar hebben gespeeld is mij een raadsel, maar de tafels stonden helemaal vol! En het was erg lekker! Apart ook om te zien dat veel mensen met grote stukken rauw vlees met een vet randje op het bord gingen zitten. Dat met een speciaal mes, dat tussen de vingers door werd gehaald om het te snijden, lekker zaten op te peuzelen!
Er werd ook goed van het zelf gebrouwen bier en de honingdrank gedronken. Toen iedereen zo’n beetje had gegeten heb ik de -in het Engels vertaalde- toespraak die ik in Nederland had gehouden gedaan (het werd in het Orominja vertaald) met een filmpje van een indruk met foto’s van Piet zijn 50 jaar in Ethiopië. Daarna volgde de cake ceremonie en daarna werden er allerlei cadeaus aangeboden, wel 9 gabi’s (enorme, traditionele omslagdoeken met mooi geborduurde randen). Hij kan wel een winkeltje beginnen. Met als klap op de vuurpijl een grote gouden ring van de mensen uit Shoggo, een dorpje waar Piet ook een parochie had. Daarna werd het zingen van alle mensen uit Dembi ingezet en al gauw volgde er de traditionele dansen. Piet genoot met volle teugen. Rond 6 uur waren er al heel veel mensen weg en zaten we met een aantal oude vrienden lekker te kletsen, toen de whisky op tafel kwam. Ik wist van vroeger, dat het de gewoonte was eerst de dop vol te schenken en die moet je dan één voor één in één slok leeg drinken. Nou ik heb alleen maar even genipt en Ilona ook! Een paar zaten er behoorlijk te drinken, maar ik had maar een bodempje en heb niet bij laten schenken, alleen met water en ijs!! Opeens kwamen er 2 traditionele muzikanten binnen met een soort viool. Die maken dan ter plekke liedjes op de persoon waarvoor ze zingen en dan is het de bedoeling dat je geld op hun voorhoofd plakt. Wij hadden natuurlijk helemaal geen geld in onze zakken, dus we kregen wat toegestopt en ook wij moesten er aan geloven! Maar het was wel gezellige muziek dit keer, dat heb ik erger mee gemaakt! Rond 10 uur hebben Raji en ik Ilona naar het vliegveld gebracht. Doordat het feest een week was uitgesteld, moest ze nu weg! Ze kreeg maar 2 weken vrij van haar werk. Jammer en ook niet even meer de mogelijkheid om na te kletsen! Op het vliegveld is het niet toegestaan mee naar binnen te gaan, dus we hebben buiten afscheid genomen en zijn weer naar huis gereden! Ze heeft, zei ze, ondanks de beperkingen van reizen, met name in het begin, er toch wel van genoten en weer van alles mee gemaakt. Dat is ook zo en ik ben blij dat ze er deze 2 weken was! Thuis waren alle gasten -op wat buren na- wel vertrokken en diegenen die hier bleven en vreselijk hard gewerkt hadden, zaten hier en daar in kleine groepjes na te praten met thee. De boel werd de boel gelaten en men zat even gezellig! Ook nog even gezeten natuurlijk. Piet ging al naar bed en een uurtje later (rond 1 uur) ben ik ook vertrokken. Mijn kamer kan aan de binnenkant niet op slot. Nou vind ik dat normaal verder geen probleem en heb er nooit iets van gezegd, maar nu met al die mensen, kwam er eerder al 2x iemand binnen wandelen. Dus maar even toch een stoel er voor gezet! Na een half uurtje hoorde ik het langzamerhand rustiger worden in en om het huis! Iedereen had rustig en tevreden zijn slaapplek weer opgezocht. Het was een heel mooi en geslaagd feest!
Groetjes, Leny.