De drie volgende dagen

Maandag 11/5
Vandaag hoefden we niet zo vroeg op. Sakko en Alacu stonden op het progamma. Om 8 uur werden we opgehaald voor ontbijt. Brood met ei, prima. Ik voelde me ook helemaal weer in orde. Mijn Ethiopische simkaart vertoonde kuren. Uiteraard hier in de omgeving helemaal geen internet. Het enige dat werkte was sms (trouwens ook niet naar iedereen) en de telefoon. Dus gisteravond lange sms gestuurd naar Nederland, maar die werd niet ontvangen! Mijn tegoed zou niet voldoende zijn. Ik het tegoed opgevraagd en dat was ineens geslonken, terwijl ik in Addis en ook onderweg wel whatsapp had gebruikt en dat kostte bijna niks. Dus ik opgewaardeerd met 100Birr. Toen nog een keer verstuurd (is niet ontvangen) wel een klein sms’je. En toen lukte het helemaal niet meer om iets te versturen. Eenmaal in het hotel nogmaals mijn tegoed opgevraagd en dat bleek maar 5 Birr te zijn! Eerst nog mijn bril er bij gehaald of ik het wel goed zag, maar dat stond er echt. Dus totaal bijna 200 Birr verdwenen. Dus weer een kaart gehaald en opgeladen. Verder maar niets meer geprobeerd. Lukte trouwens toch niet, want ook de telefoonlijn werd steeds slechter. Op een gegeven moment konden we niet eens meer naar Addis bellen. Het is wel een groot verschil in welk deel van het land je zit. Vorig jaar in het noorden en zuiden was veel betere verbinding en in een aantal hotels ook internet of zelfs wifi. Hier in het westen is dat helemaal niet!
Besproken werd dat we eerst naar Sakko zouden gaan, want als het weer zou gaan regenen, zouden we dat kunnen vergeten! Dembidollo – Sakko is 12 km. het eerste stuk is dezelfde weg als naar Addo, dus geen probleem! Maar na de afslag begon de oude weg en daar was nog niets aan veranderd! Ik herinner me nog van de eerste keer in 1974 met Loes, dat iemand de opmerking maakte: Ethiopië is een steenrijk land! Dat slaat echt op die weg daar. Gelukkig was het droog. Een smal (je moet geen tegenligger tegenkomen) modder weggetje met enorme gleuven, kuilen en hobbels tussen het steeds meer begroeide landschap. Afgewisseld met hele ruwe, grote stenen waar we niet harder konden dan 5 km per uur. Vreselijk gehobbel dus. Wel met een geweldig uitzicht daar boven op die berg, waar je de rode daken van de missie van Sakko echt helemaal beneden in de diepte ziet liggen! Eindelijk kwamen we helemaal door elkaar geschud beneden aan. Het grote Italiaanse huis, waar Toon jaren heeft gezeten, was nog steeds in redelijke staat. Het zou me niet verbazen als dat huis al bijna 100 jaar oud is. Toevallig werd ons verteld dat in 2018 de (van oorsprong Italiaanse) missie 100 jaar bestaat. Tot onze verbazing was abba Mitiku, die daar hoort te zitten er niet. We hadden hem zaterdag al in Dembi gezien en hij was zondag in Addo. Hij belde ons of we kwamen, toen we al in de auto op weg waren. En nu was hij blijkbaar nog steeds in Dembi. Maar goed, vlak naast het huis en de kerk ligt het compound van de Indiase nonnen. Er zijn er 5, maar 2 waren er aan het werk in Karro. Eén kende ik en die wist ook precies dat SOG daar een nieuwe kliniek had gebouwd (denk 2003). Die zag er uitstekend uit en werkte helemaal prima. Alles draaide daar op solar, terwijl dat bij de paters niet meer werkte. Waarschijnlijk kwestie van nieuwe batterijen. (Terwijl ik dit schrijf wordt er plotseling een groot glas met een soort sap/mousse van mango, avocado en limoentjes voor mijn neus gezet. Erg lekker) Even bij de women promotion gekeken, waar er een paar vrouwen bezig waren met het maken van kaarten van bananen bladeren! Hadden we wel al eerder gezien en ook op andere plaatsen, maar deze waren heel mooi afgewerkt, dus gelijk mijn Kerstkaarten ingeslagen!
De school ging ook goed en de kerk zag er keurig uit, werd bijgehouden door de nonnen. Ze waren bijna klaar met een gebouw, waar elke middag uit school 49 kinderen te eten krijgen, omdat ze thuis niet voldoende krijgen. Dat wordt daar klaargemaakt en ook zijn er twee gastenkamers bijgebouwd. We werden dan ook uitdrukkelijk meerdere malen uitgenodigd om de volgende keer een paar dagen te komen. Die zusters hebben het daar aardig voor elkaar. Ze vertelden dat in Karro de school die SOG bouwde, inmiddels is uitgebreid en dat daar 1000 kinderen op zitten! Geweldig. Het was warm, dus na de rondleiding naar binnen en de koffie met Indiase bananen chips en koekjes stonden klaar!
Een tijdje zitten kletsen en Piet heeft nog een poging gedaan en gevraagd of ze ook niet in Addo konden beginnen, maar dat zit er niet in! Ze draaien ook nog een soort hostel in Dembi. Eén voor jongens en één voor meisjes die van ver in Dembi studeren!
We vertrokken weer en net buiten de poort stonden 2 kleine kinderen, die begonnen te kletsen en te zwaaien. Toen we al weer een heel eind de berg op waren, stonden dezelfde kinderen ineens weer langs de kant. Die waren daar steil omhoog geklommen om ons nogmaals te zien! Na een uurtje waren we weer in Dembi en we besloten te lunchen en daarna naar Aalacu te gaan. Maar na de lunch, rond 2 uur, was Piet toch wel een beetje moe en wilde eerst even een uurtje rusten. Dus eerst even naar het hotel. Piet naar bed, ik even buiten op de veranda gezeten en Dessitu ging achter een paar papieren aan (soort eigendomsrecht van haar huis daar), waar ze al jaren mee bezig was! Harma Vita en Giovannia hadden zelf nog dingen te regelen voor de school en voor zijn garage, want de volgende dag zouden ze weer mee gaan richting Addis. Die waren dus niet met een uurtje klaar! Tegen 4 uur had ik Piet geroepen maar die zei; ga jij maar mee ik blijf slapen. Ben helemaal kapot! Nou dat moest dan maar en toen Dessitu en de anderen kwamen, werd er uiteindelijk besloten niet meer naar Alacu te gaan, want er hing ook een hele donkere lucht en het was ook al te laat. Zo gaan die dingen. Dessitu en ik hebben daar buiten gezeten en tegen 6 uur nogmaals een poging gewaagd om Piet te roepen. Maar weer zei hij: ik ga niet mee eten ik blijf in bed. Dus even wat water etc gegeven,zaklantaarn naast het bed want er was geen stroom en we zijn vertrokken naar het huis om te eten. Ja, hij wilde toch persé zelf de volgende dag weer vertrekken, dus dan moest hij maar goed uitrusten! Hadden gezegd dat we rond 8 a 9 uur terug zouden komen en wat soep of zo mee zouden nemen. Dat leek hem een goed idee. Dus wij daar gegeten, ondertussen kwamen er verschillende telefoontjes uit Addo, om ons nogmaals te bedanken dat we geweest waren. Ook vertelde men dat er nogal wat mensen vandaag naar Addo waren gekomen, moslims, orthodoxen en mensen van verder weg om Piet te zien! Die waren teleurgesteld natuurlijk, maar ja wat kun je doen! Dan hadden die priesters daar het beter door moeten geven! Ondertussen hoorden we dat morgenochtend er een grote bijeenkomst zou zijn in het stadion van de oppositie, om hun programma bekend te maken. Giovanni wilde dat ook even afwachten hoe dat zou gaan, want het stadion zit vlakbij zijn school. Steeds meer tijd om te vertrekken dus. Na het eten, gewapend met cup a soup, brood, schapenvlees, fruit en wijn weer terug naar het hotel. Hij had echt weer geslapen, maar leek wat levendiger en heeft alles opgegeten! En voelde zich goed, dus we vertrekken morgen! Ik hem nog even gewezen op het feit dat hij naar Alacu wilde, dat hij nu hier was en of hij dat niet toch nog wilde doen morgen. Maar nee het besluit stond vast we zouden om 8 uur worden opgehaald en na het ontbijt vertrekken. Giovanni en Harma Vita gingen weg en Piet wilde meteen weer slapen. Dessitu en ik hadden wel al stiekem afgesproken, dat als hij de volgende dag niet helemaal fit was, we niet zouden vertrekken! We hadden geïnformeerd hoe laat de generator uit zou gaan, dat was 12 uur dus tijd genoeg om alles vast in te pakken etc. het was immers net half 10 geweest. Nou mooi niet. Dus een kwartiertje een beetje gerommeld toen, als waarschuwing het licht 3x uit en aan ging. Dat betekende dat over 10 minuten of zo de generator zou stoppen! Als de bliksem eerst tanden poetsen dus en omkleden (want dat gaat anders zo lekker handig met een zaklantaarn! En Remon; ze werken inderdaad prima hoor!) en ik zat net op de rand van mijn bed, toen het licht definitief uit ging! Ja wat zou ik doen nog even verder schrijven aan mijn verslag, maar ja dan kon ik de toetsen toch niet goed zien. Dus ook maar gaan slapen. Groetjes, Leny.


Dinsdag 12/5
Om 8 uur was de afspraak, maar 07.10 werd er al op mijn deur geklopt of ik klaar was! Nou, nee dus. Dan zou Dessitu Giovanni bellen, dus dat toch maar vast gedaan. Gevolg: Piet zat ook al om half 8 klaar in de stoel en ik ook, maar Giovanni kwam toch gewoon pas om 8 uur. Kon ik me ook wel voorstellen, die moest ook weer zorgen dat iedereen daar aan het werk kon in zijn garage. Piet voelde zich echt weer goed, had ook 17 uur geslapen, dus eerst maar gaan ontbijten. Vlak voordat we bij het hotel vertrokken, kwamen er nog een paar oude bekenden uit Addo, onderwijzers van de school die ons kwamen begroeten! Helemaal blij dat we er nog waren uiteraard. Na het ontbijt moesten er nog wat onderdelen van een tractor worden ingepakt, die werden meegenomen om gerepareerd te worden in Addis. Via de tamtam hoorden we dat het stadion vol zat, maar dat alles rustig was! Rond half 10 had men alles op een rijtje en de auto ingeladen. Even moeders (98) gedag zeggen en vertrokken. We zagen wel een auto met militairen die uitstapten in vol ornaat. Zelfs met helmen op. Later die dag hoorden we dat er toch 14 mensen gearresteerd waren!
Onze eerste stop voor koffie was weer in hetzelfde tentje in Eira. Daar wat mango’s gekocht, maar nog niet voldoende. We konden nu wel via de nieuwe weg bovenover, langs het ziekenhuis! Dat scheelde een hoop modder, hoewel men wel overal nog bezig was. Als er een machine op de weg stond, moesten we over een hoop asfalt heen. Rond 1 uur
Waren we in Gimbi, dat was dus snel gegaan. De eerste 200 km. zaten er op. Maar even wat gegeten in het hotel van Dagnew, waar nu geen soldaten op wacht zaten! De smeerkaas meegenomen, want was toch wel even beter wat rustig aan te doen met eten. De manager had niet door dat we er waren, dus er werd niet uitgebreid gekookt! Na een uurtje weer vertrokken richting Nekemte waar we wilden overnachten. Nog 120 km te gaan. Weer door de Dedessa vallei, waar we stopten voor nog meer mango’s en houtskool. Dat moest een beetje uitgezocht worden, bleek niet geweldig. Toch maar 2 zakken gekocht, want dat scheelt veel geld met Addis. Onder het onderhandelen kon ik mooi foto’s maken van kleine kinderen en de omgeving! Alles ingeladen in de laadbak een plastic zeil er overheen en rijden maar weer. Zo’n 25 km voor Nekemte zagen we steeds groepjes soldaten lopen langs de weg. Rond 5 uur reden we Nekemte binnen. Eerst even tanken en toen op zoek naar een hotel. Alles zou er zijn; een goed bed, water, warm water, stroom, eten! Nou eerst maar weer -als vanouds- het gevecht aangegaan over de prijs. Het is, met name hier in het westen gebruikelijk dat buitenlanders de dubbele prijs voor een kamer betalen! Belachelijk, maar je komt er niet onderuit. Dat hebben we al zo vaak geprobeerd. Saskia mocht vroeger bv. ook nooit bij Genet op de kamer slapen, ook zoiets! Een ander ding is natuurlijk dat Piet een ID kaart heeft als inwoner van Addis. Na veel gepraat, alles laten zien en ja hoor, dat werd geaccepteerd!
Dus naar de kamers, bleek op de vierde verdieping; lift? Ho maar. Dat werd 8 trappen op. Het regende en het water kwam bij de kamer van Piet zowel vanaf het balkon, als onder de gangdeur door naar binnen! Bed was goed, er was geen stroom. Wel water, maar geen warm water! Nou ja, die ene dag kwamen we ook nog wel door! Toen op zoek naar eten, dat bleek nog een punt! Omdat er geen stroom was, was eten ook en probleem. Ze hadden blijkbaar nog nooit van gasflessen gehoord, of hout vuurtjes. We hoorden dat er alleen kitfo was, een soort rauw achtig gehakt. Nou daar durfden we ons daar niet aan te wagen. Dus voor ons werd er brood gehaald en de smeerkaas en smeerworst deden weer goed dienst. Er was zelfs geen flesje water te koop daar. Flesje wijn er bij en we hadden zelf nog water mee, dus geen probleem. De anderen gingen beneden toch maar wat eten, maar lieten weten dat het niet lekker was. Goh… dat was dan Nekemte, waar we 25 jaar geleden in de hotels al beter aten dan nu. Je kunt echt zien, dat er bv. ook totaal geen toerisme deze richting op is. Internet; vergeet het maar. We konden zelfs Raji in Addis niet bereiken per telefoon, geen netwerk! Uiteindelijk had hij zelf ons wel te pakken gekregen en hij zei ook contact te hebben met Nederland en dat hij zou doorgeven dat we veilig in Nekemte waren aangekomen vast. Na het eten kwam er ineens stroom, dus beter. Mijn tas werd naar boven gesleept en de anderen hadden alleen wat spullen uit hun tassen gehaald. Rond half 9 gingen we naar onze kamers en we spraken af, de volgende morgen om 7 uur te vertrekken op zoek naar een ontbijt! Nog even wat zitten tikken in bed, maar na een uurtje was ik er ook klaar mee. Opeens hoorde ik water lopen en dacht nee, zal dat toch de warme douche zijn. Nee hoor, aan de achterkant van mijn toilet liep met een flinke straal het water uit de stortbak als het boven een bepaalde hoogte kwam. De douche lag hoger dan de kamer en ik zag dat niet alles in het putje van de douche verdween. Ik had geen zin in een ondergelopen slaapkamer, dus de kraan maar dicht gedraaid. Het hoosde buiten.
Groetjes, Leny


Woensdag 13/5
Om 10 voor 7 stonden we allemaal klaar in de gang om te vertrekken. Nog even langs de receptie om een bewijs van betalen te krijgen, maar diegene die dat moest verzorgen was er niet, of in ieder geval kwam die rekening niet! Tas weer ingeladen tijdens het wachten op de chauffeur van de auto, die hem voor de onze had geparkeerd, zodat we dus niet weg konden!
Twee keer iemand naar boven gestuurd en ja hoor uiteindelijk kwam er iemand en denk dan niet, dat er een sorry of zo volgt! Welnee, dat is de gewoonste zaak van de wereld!
Het was weer droog en iedereen had verder goed geslapen en ook Piet voelde zich goed. Ergens op een binnenplaatsje buiten bleken we te kunnen ontbijten. We hadden weer koetsjkoetsj (de bekende uitsmijter) besteld, hoewel Dessitu en Harma Vita naar de keuken zijn geweest om het uit te leggen. Giovanni bestelde een ei sandwich (stond op het menu). We kregen broodjes, spiegel eieren op een bordje en een vork. Dus vroegen we om een mes. Hij ging weg en kwam terug met nog 2 vorken. Messen hadden ze niet, alleen om het rauwe vlees tussen de vingers te snijden en men eet verder met de handen, dus ja….. Nou met je handen kun je broodjes open maken en met 2 vorken ook ei snijden, dus geen probleem! (Het was nog niet zo erg als die keer dat we in Hosanna om roerei hadden gevraagd en het duurde maar. We hadden al iemand zien langs lopen met een mandje eieren, verser kan niet dachten we. En na een tijdje ging onze gids maar eens kijken en zag dat ze de eieren met schaal en al fijn aan het stampen waren met een grote stok. Door die smurrie gingen allemaal pepers en andere kruiden en dat kregen we opgediend. Ons ontbijt bestond toen uit bananen in de auto!)Het smaakte vandaag verder prima! Giovanni kreeg een zelfde broodje met een stuk omelet. Dessitu en Harma Vita dachten een soort cake achtig ding (bombelino) te krijgen, maar dat smaakte nergens naar. Gelukkig hadden we ook bananen gekocht in de vallei, dus…
Rond half 9 vertrokken voor de laatse 343 km. naar Addis. Nog steeds geen netwerk en dat kwam ook niet meer terug tot aan in Addis! Onderweg nog een aantal zakken houtskool gekocht en maïskolven en ergens stond er een grote pan op een vuurtje met gekookte maïskolven. Ook die gekocht. Verderop nog avocado’s te koop, dus weer stoppen. En overal kwamen de mensen kijken. Sommigen keken Piet en mij heel verbaasd aan en kleine kinderen begonnen hier en daar te huilen als ik een stap dichterbij wilde gaan. Niet gewend aan blanke mensen dus nog steeds. Toen we in de buurt van Ambo kwamen, zaten en liepen om de paar honderd meter soldaten. We waren nog niet aangehouden (zoals wel op de heenweg. We moesten toen stoppen, hij zei netjes gedag en vertelde dat we uit moesten stappen want hij ging ons en de auto controleren. Dus er uit, er werd hier en daar gekeken en we konden weer instappen en verder. Voor ons stond een bus, de passagiers moesten allemaal tassen open maken en werden gefouilleerd!). Om 12 uur waren we in Ambo en dachten in het Abebech hotel weer te gaan eten. Nou dat ging niet door. De hele omgeving daar afgezet en overal soldaten, was een conferentie zei men. Aan de overkant zag ik een paar mensen op een paard. Een typisch gezicht midden in de stad. Toen maar naar het oude Ethiopia hotel gegaan (dat oude paleis van Haile Selassie) Daar moest je een poort door en dan kwam je in een tuin, met een geweldig grote kilto boom. Die stond er nog steeds. Binnen was nog dezelfde indeling, maar het was wel helemaal opgeknapt. Bleek ook dat het verkocht was, vandaar. Keurig zag het er uit en ze hadden (nog steeds) een hele menu kaart met ook nog de “steak a la Bismarck”er op. (Een flinterdunne biefstuk, meestal taai, met een spiegelei er bovenop) Ik had eerst heerlijke groentesoep, Piet tomatensoep en daarna Piet roasted veal en ik viskotelet. Nou daar kon een hele familie van eten zoveel. De anderen hadden unjerra en tibbs. Het was prima en dat alles met water en Cola voor Euro 17,=. Toen we vertrokken moesten we weer langs dat Abebech hotel. Nog steeds hetzelfde, maar alleen nu aan de overkant hele groepen met mensen met versierde paarden en op een terrein stonden er wel honderden. De volgende dag hoorden we dat de eerste minister in dat hotel was om een steen te leggen voor de treinbaan, die van Sabatta (vlakbij Addis) wordt door getrokken via Ambo, naar Bedele, Gambela en in de toekomst naar Zuid Soedan. Of de mannen te paard (oppositie) er waren om tegen de regering te protesteren of om steun te betuigen vanwege die trein is niet duidelijk. De één zegt dit, de ander dat. Verder zo’n 10 km buiten Ambo geen soldaten meer extra gezien! Rond half 4 reden we Addis binnen. Netjes gedaan. We werden hier opgewacht met een koffie ceremonie en er was een groot rond brood gebakken, dat Piet moest zegenen en aansnijden. Iedereen was blij dat we er weer waren en wilde uiteraard van alles weten! Nadat alles was uitgelaten gingen Giovanni, Buzaju en nog een paar de auto wassen. Daarna werd deze weer netjes bij Dagnew afgeleverd. Giovanni en Harma Vita werden naar huis gebracht met hun houtskool, mango’s enz. en we kregen hier spaghetti te eten. Lekker! Er was inmiddels afgesproken dat we donderdagochtend een vergadering zouden hebben met een paar vrienden van Walal . Vrijdag winkelen! Zaterdag heeft Piet vergadering met de Lazaristen en Diny van Alemachen over het overdragen van zijn werk als econoom en ook bij Alemachen!
Nu naar bed. Groetjes, Leny