Gered door de Duitsers

Maandag 21/7 Nou, we zouden rond half 10 a 10 uur vertrekken om het National Park in te gaan. Daar zouden nogal wat dieren te zien zijn, zoals de Ethiopische wolf en de Mountain Nyala. Bovendien zouden we een plateau oversteken dat op 4200 meter hoogte lag om bij het Harrena Forest te komen. Een bos met hoge bomen, waarvan de stam bedekt is met mos en planten. Dat leek ons wel wat. Of het met de minibus kon, was nog steeds niet duidelijk want het was een onverharde weg. Rond 10 uur belde Anteneh, dat hij van alle kanten had geprobeerd die avond ervoor en in de morgen om een hogere, grotere bus te regelen, maar daar vroegen ze 8000 Birr voor en landcruisers waren niet te krijgen. Maar hij had informatie gekregen over de weg en men had hem gezegd dat we dat met de minibus konden doen. Vertrek stond nu om 11.30 gepland en ze waren nu toegangskaarten aan het halen voor het park. Dus wij heerlijk op het terras van het hotel maar even aan de koffie gegaan. Rond half 12 kwam de bus voorrijden en zijn we vertrokken. Er werd ons gelijk gezegd dat als we de klim gingen maken, we misschien wel allemaal achterin de auto moesten zitten om het makkelijker te maken. Oké, we gingen eerst langs een normale weg naar boven en stegen steeds meer. Je zag langzamerhand de begroeiing en de bomen minder worden. Boven de 3000 meter, was er alleen nog maar een witte plant te zien, een soort bloeiende reuze lobelia en een soort Erica heide plant. En het werd ook steeds kouder. We hadden al wat mooie vogels gezien en de hoogste berg in de Bale Mountains, de Tulu Dimtu (rode berg), 4200 meter waren we over, toen we op het plateau aankwamen. Daar werd de weg steeds slechter en modderiger. Met moeite kwam de bus een paar keer een diepe kuil met water door. De chauffeur was al eens uitgestapt om te kijken hoe diep het water stond. Er waren op de weg en daarnaast ook wat water plassen en mini meertjes, Prachtig gezicht, leek een beetje op een maanlandschap. We zouden nog anderhalf uur moeten rijden om bij het forest te komen. Weer zo’n grote kuil met water. De chauffeur koos de linkerkant en reed er heel langzaam in. De voorkant van de bus ging echt omlaag en ja hoor, daar stonden we; muurvast. De motor sloeg af en toen hij weer startte konden we niet meer voor- of achteruit. Dus allemaal uitstappen! Het was ijskoud, veel wind en begon ook nog te regenen! Nou, wat nu. Eerst kijken of het met duwen ging om hem achteruit er uit te krijgen, maar mooi niks! Geen beweging in te krijgen. Toen kijken of we stenen konden vinden om eronder te leggen. Gelukkig waren er mensen bij die dit al eens eerder hadden meegemaakt. Met Piet zelf ook eens vast gezeten en ruim 5 uur gewacht, tot we er door een tractor werden uitgehaald, maar die was hier op deze hoogte ook niet te vinden. Er was helemaal niemand te zien en geen huis of niks. Ook nog geprobeerd om hem vooruit er doorheen te duwen. En op dat moment, ja hoor kwamen er 2 Landcruisers aan, met de Duitsers die we al eerder waren tegen gekomen en waar we al een beetje over hadden lopen mopperen, al was het alleen al vanwege het WK. Dat we nou uitgerekend door hun gered moesten worden! Maar goed, we moesten allemaal achterin de bus gaan zitten en met een touw hebben ze ons er uit getrokken. Het besluit was meteen gevallen, we gingen niet meer verder. Het was geen haalbare kaart en de volgende keer dat we vast zouden zitten, zouden we misschien wel moeten wachten tot die Duitsers weer terug kwamen! Dat zagen we helemaal niet zitten. Dus stukje terug gereden, gepicknickt en terug naar het hotel. Daar is Nienke gebleven en wij zijn doorgereden naar een andere ingang van het Nationaal Park op 2500 meter, waar we met gids een klein uurtje gewandeld hebben en inderdaad de mountain Nyala en andere soorten herten hebben gezien. Het was een soort bos ook en af en toe kon je er heel dichtbij komen. Het begon flink te regenen, maar gelukkig hadden we (bijna, Ilona niet) allemaal een regenponcho bij ons. In ieder geval toch wel wat gezien, maarwel heel erg jammer van het forest. Omdat morgen de grotten van Sofomar op het programma stonden, wilden we wel heel zeker weten dat dit wel te doen was met de minibus. Dus behoorlijk overleg met Anteneh. Men had hem verzekerd -en hij had zelfs geïnformeerd bij de politie en het kantoor van transport- dat de weg was verbeterd en dat het geen probleem zou worden met de minibus. Oké, wij met een gerust hart aan het diner, worden we weer gebeld. Er was een auto uit Sofomar terug gekomen. Men had gezegd dat daar veel regen was gevallen en dat het voor de minibus toch wel eens wat te slipperig kon worden. Dus Anteneh in de avond toch nog weer op zoek naar een Cobra Landcruiser, na een uur had hij iemand gevonden en toen moest er nog onderhandeld worden over de prijs. Het was niet goedkoop, maar we wilden die grotten graag zien dus besloten we het maar te doen. Nienke bleef met Marijanne thuis en de rest om 7 uur aan het ontbijt, want het zou een lange rit worden. Dus op tijd weer het bed in!

Weet niet of ik de komende dagen verbinding kan krijgen met internet, dus het volgende verslag kan even duren maar komt wel! Iedereen bedankt voor de reacties en groetjes, Leny